قواعد نگارشی در تولید محتوا

اگرچه رعایت نکات نگارش زبان فارسی اهمیت چندانی برای گوگل ندارد (البته تا زمانی که شما در نگارش کلیدواژه‌ها غلط املایی نداشته باشید!) اما به هر حال شما به‌عنوان نویسنده و مخاطبانتان به‌عنوان خواننده فارسی‌زبان هستید و این مسئله باید رعایت شود. قواعد نگارشی در تولید محتوا یکی از مسائلی‌ست که کمتر به آن پرداخته شده است.

برای آگاهی از خدمات پشتیبانی سایت مه ویژن روی لینک زیر کلیک کنید. پشتیبانی سایت

 

 

مه‌ویژن در زمره شرکت‌های طراحی سایت و سئوی سایت است. ما در مه‌ویژن با تکیه بر دانش و تجربه تیمی جوان و خلاق از تولیدکنندگان محتوا و کارشناسان سئو تلاش می‌کنیم تا در راه پر پیچ و خم بهبود سئوی سایت،‌ همراه و یاور عزیزانی باشیم که به ما اطمینان کرده و سئوی سایت خود را به ما سپرده‌اند. 

 

 

اهمیت رعایت قواعد نگارشی در تولید محتوا

بارها در مقالات مختلف گفته‌ایم که محتواهای شما در فضای دیجیتال و بالاخص در وب‌سایت باید بخاطر مخاطبان‌تان باشد، نه گوگل. این مخاطبان هستند که مقالات شما را می‌خوانند و با صرف زمان در سایت شما، به سئوی آن کمک می‌کنند. پس از انجام هر کاری که به مخاطب احساس ارزشمندی می‌دهد، دریغ نکنید. یکی از این موارد رعایت قواعد نگارشی است. همه ما به عنوان تولیدکننده محتوا سعی می‌کنیم تا مقاله‌ای بی عیب و نقص را به مخاطب خود عرضه کنیم اما گاه از موارد پیش پا افتاده‌ای چشم‌پوشی می‌کنیم که قواعد نگارشی یکی از آنهاست.

ما در این مقاله قصد داریم تا اصلی‌ترین مسائل مرتبط به حوزه قواعد نگارشی در تولید محتوا را برای شما معرفی کنیم. با ما همراه باشید.

 

 

رعایت فاصله و نیم‌فاصله

در نوشته‌هاى فارسى دو نوع فاصله وجود دارد: یکى فاصله‌ «برون کلمه»، یعنى فاصله‌گذارى میان کلمه‌هاى یک جمله یا عبارت، مانند «هر که بامش بیش، برفش بیشتر» (این فاصله «فاصله یک حرفى» نیز نامیده می‌شود).

دیگری فاصله مجازی که به آن فاصله صفر و گاه نیم‌فاصله و فاصله جامد هم گفته ­شده، نویسه‌ای در استاندارد یونی‌کد است که برای حروف­‌چینی کامپیوتری بعضی خط‌ها از قبیل خط فارسی و خط‌های هندیک (عربی و عبری) به‌کار می‌رود.

در فارسی این نویسه در مواردی که دو حرف به هم نمی‌چسبند، ولی «فاصله مرئی» ندارند، استفاده می‌شود؛ مثلاً در کلمه‌های «خانه‌ها»، «می‌شود»، «جذاب‌ترین» و حتی خود «نیم‌فاصله». (پس «خانه­ ها» و «می ‌­شود»، «جذاب ترین» و «نیم فاصله» که در آن‌ها از «فاصله معمولی»، یعنی یک فاصله کامل استفاده شده، شکل نادرست تایپ واژه‌های یاد شده ‌است).

برای تایپ نیم‌فاصله در کیبورد استاندارد فارسی، شیفت را به‌همراه فاصله (Shift + Space) فشار دهید.

 

 

استفاده درست از علائم نگارشی

کمتر کسی را می‌توان پیدا کرد که کاربرد علائم نگارشی مثل نقطه، ویرگول، نقطه‌ویرگول، علامت سوال، علامت تعجب و... را نداند. با این حال، در فضای تولید محتوا استانداردی وجود دارد که کمتر به آن توجه می شود و آن این است که علائم نگارشی ذکر شده باید به حرف قبلی چسبیده و از حرف بعدی فاصله داشته باشند.

در ادامه با کاربرد چند علامت نگارشی کمتر شناخته شده آشنا می‌شویم:

کاربرد نقطه-ویرگول (؛):

یکی از نمادهای نشانه‌گذاری است که در موارد زیر به کار می‌رود:

• برای جدا کردن جمله‌هایی که از جهت ساختمان و مفهوم مستقل به نظر می‌رسند ولی در یک عبارت طولانی بستگی معنایی دارند.
• در بیان توضیح و مثال پیش از کلمه‌هایی مانند «مثلاً»، «فرضاً»، «یعنی» و…؛ مثال: «یک سازمان از بخش‌های مختلفی تشکیل شده است؛ همچون: مدیریت، معاونت و ..»

 

کاربرد علامت (؟!):

در مواقعی که سؤالی را برای تنبه می‌پرسیم و در حقیقت جواب سؤال را می‌دانیم، از این علامت استفاده می‌کنیم؛ مثال: مگر نگفته بودم درس بخوانید؟!

 

– نکته مهم در کاربرد علامت سؤال (؟):

جملاتی مثل: «معلم از علی پرسید، چرا دیر آمدی.» یک جمله خبری به حساب می‌آیند، چرا که هیچ جوابی قرار نیست به آن داده شود. بنابراین، در انتهای این نوع جملات، نباید از علامت سؤال استفاده شود.

– نکته‌ای در کاربرد علامت تعجب(!):

علاوه بر اینکه در انتهای جملاتی که تعجب‌آور است استفاده می‌شود، گاهی اوقات این را به خواننده یادآوری می‌کند که این جمله باید با احساس خوانده شود؛ مثال: خداحافظ!

 

 

 

مرسوم‌ترین غلط‌های نگارشی در تولید محتوا

١‐ علامت تنوین با عبارات فارسی به هیچ وجه همراه نمی‌شود. «مخصوصاً» درست است اما «گاهاً» اشتباه است؛ زیرا «مخصوص» عبارتی است که ریشه عربی دارد اما «گاه» واژه‌ای فارسی است.

٢‐ در عباراتی که از زبان دیگری وارد زبان ما می شوند، باید از «ت» استفاده شود نه «ط»؛ مثلاً «باتری» نه «باطری» و یا «امپراتور» نه «امپراطور». سایر عباراتی که از زبان غیر عربی وارد زبان فارسی می‌شود نیز باید با حروف اصلی فارسی نوشته شوند؛ مثلاً «بلیت» نه «بلیط». گاهی برخی نویسندگان حتی درباره واژگاه فارسی نیز دچار اشتباه می شوند؛ برای مثال «توفان» درست است و نه «طوفان» یا «تهران» درست است و نه «طهران».

٣‐ عبارت «بر علیه» اشتباه است و باید نوشته شود «علیه»؛ زیرا که «بر» و «علیه» هر دو به یک معنا هستند و این کار اصطلاحاً «حشو» است.

۴‐ اشتباه گرفتن «غ» و «ق» در بین نویسندگان فضای دیجیتال زیاد دیده می شود که باید دقت بیشتری شود و حداقل یک بار با جستجو در گوگل، از املای صحیح عبارت، مطمئن شوید. مثلاً «قورباغه» درست است نه «غورباقه» یا «غورباغه».

۵‐ استفاده از «ه» مونث چه در صحبت کردن و چه در نوشتن، اشتباه است. اشتباهات رایجی که برخی زیاد مرتکب آن می‌شوند. مثل «خواهران محترمه» که غلط است.

 

 

۶- «ها» و «ان» نشانه‌های جمع در زبان فارسی هستند. يعنی واژگان فارسی فقط با «ها» يا «ان» می‌توانند جمع بسته شوند و «ها» برای جان‌دار و بی‌جان و «ان» بيشتر برای جانداران به كار می‌رود. در عربی «ات»، «ون» و «ين» نشانه‌ها جمع هستند و ما هيچگاه نبايد واژگان فارسی را با نشانه‌های جمع در عربی جمع ببنديم. به عنوان مثال مطبوعات و تأسيسات صحیح ولی آزمايشات، داوطلبين و بازرسين غلط هستند.

۷- حرف همزه (ء) یک حرف عربی است و جزء الفبای فارسی نیست. بنابراین، هر کلمه‌ای که در آن همزه دیده شود، یک کلمه عربی است که وارد فارسی شده است (البته مواردی مثل «پروتئین»، «کافئین» و... عربی نیستند اما بخاطر درست خواندن از شکل عربی آن‌ها در زبان فارسی استفاده می‌شود). به عبارت دیگر، در کلماتی که فارسی هستند، نباید همزه به کار رود؛ پس کلماتی مثل: پایین، بفرمایید، می‌نمایید و… نباید با همزه نوشته شوند؛ یعنی «پائین»، «بفرمائید» و «می‌نمائید» غلط هستند.

۸- گذار یا گزار؟ مسئله این است! نخست بايد دانست كه گزاشتن با «ز» و گذاردن با «ذ» غلط است و شکل صحيح آن‌ها به ترتیب «گذاشتن» و «گزاردن» است. گذاشتن، به معنای حقیقی کلمه، یعنی «قرار دادن به طور عينی و مشهود» مثلا «من ليوان را روی ميز می‌گذارم» تا اینجا قطعاً کسی مشکلی ندارد اما گذاشتن یک معنای معنوی دارد که «قرارداد كردن، وضع كردن، تأسيس كردن» است. پس چون مقصود از «قانون‌گذار» كسی است كه قانون را وضع و بنا می‌كند بايد به همين صورت، يعنی با حرف «ذ» نوشته شود (در مورد کلماتی چون «بنیان‌گذار»، «بدعت‌گذار» و... نیز همین است).

اما «گزاردن» که معنای متعددی دارد كه همه آن‌ها را می‌توان در دو معنی به شرح زير خلاصه كرد:

۱- معنای اول «به جا آوردن، ادا كردن، اجراكردن یا انجام دادن» است پس نماز گزاردن يعنی «ادا كردن نماز»، بنابراين «نمازگزار» صحيح است و نه «نمازگذار» پس بايد نوشت: سپاس‌گزار، شگرگزار، خدمت‌گزار و...

۲- معنای دوم «ترجمه كردن، تعبير كردن یا شرح دادن» است پس خواب‌گزاری يعنی تعبير خواب و «خواب‌گزار» درست است نه «خواب‌گذار» اصطلاحات «گزارشگر» و «برگزار و برگزاری» هم كه امروزه در معنای خاصی به كار می‌روند، از همين معنای دوم گرفته شده‌اند.